حديثي از امام علي( جلسات حاج آقا بهرامي)

الامام علی(ع) للحسن(ع)، آقا امیرالمومنین به آقا امام حسن پسر بزرگشان میفرمایند: «انما قلب الحدث کالارض الخالیه»، حضرت میفرمایند، پسرم حسن جان،دل نوپا مانند زمین خالی است.

انما هم دارد یعنی فقط و فقط دل این مثل زمین خالی است. حدث یعنی نوجوان، نوپا،اینهایی که تازه پدید آمده است. خب مثل زمین خالی است یعنی چه؟ «ما القی فیها من شی قبلته»، هرچی در این زمین بیافتد، آن زمین این را قبول میکند، میپذیرد. لازم نیست کشاورزی بکنید، زمینی که خالی باشد هرچیزی تویش بیافتد میگیرد.آن وقت دل بچه و قلب بچه هم اینجور است. این هرچه تویش بیافتد میگیرد. حالا دقت کنید! باز مثلا بنده، بر فرض میگویم، دارم شعر یاد بچه میدهم، میگویم: خدای خوب و مهربان، گوش نمیکند، داد میزنم میگویم گوش کن. الان از این دوتا کدام يكي در دل او میافتد؟ داد من که خلاف مهربانی است در دل او میافتد یا این شعر که من میگویم خدای خوب و مهربان؟ این خدای خوب و مهربان که صوت است و میرود سمت گوش و بعد هم فکر و ذهن.آن چیزی که در دل بچه میافتد آن داد من! آن چیزی که عملا دارد میبیند، او را میپذیرد از من.
حالا من اگر مراقب باشم از همان اول بچه هر چه میبیند محبت ببیند، لطف ببیند، گذشت ببیند، عقل ببیند، فکر ببیند، بچه بزرگواری ببیند، که بزرگواری روی هم همه اینها را میگوید. خب اینها را وقتی که میبیند اینها توی دلش میافتد. این تخم بزرگواری در دلش میافتد. خب بعد هم بزرگواری در دلش جای میگیرد و رشد میکند. لذا شما بروید ببینید، اگر پدر و مادری گدا صفت باشند، بچه هم گدا صفت بار میآید، چون این تخم در دل او افتاده است.اگر یک پدر و مادری بر فرض اهل روضه باشند، این تخم روضه هم دردل بچه میافتد. آن هم خود به خود روضه خوان میشود مگر اینکه خودشان یک تخم دیگری در دل بچه بیاندازند، فشار بیاورند، همان که گفتیم، رفق و مدارا با بچه نکنند، بچه را به زور بردهاند و در روضه نگه داشتهاند. اینجا نه! این یک تخم دیگر در دل این میاندازد. لذا این را دقت کنید. بچه پذیرا است چون پذیرا است ما نمیخواهد به خوردش بدهیم او خودش میگیرد.مهم این است که ما حواسمان به کار خودمان باشد، در این 6-7 سال چیز بد در دل تو جای ندهیم که اگر هم دقت بکنیم در این 6-7 سال عمده مطالب سفارش به پدر و مادر است، به بچه خیلی چیزی نیست. همان که عرض کردم در 4-5 سالگی اصول دین را جوری که بچه بفهمد البته آن چند تا جمله عربی را هم یاد بگیرد، گفتن یادش بدهید.
و این مطلب مهمی است که ما دقت کنیم که فرمودند: «اکرموا اولادکم»و بعد فرمودند: « و احسنوا ادابهم»، بعد ادبهایشان را نیکو بکنید. معلوم میشود که اگر ما با بچههایمان بزرگ منشانه برخورد نکنیم، بزرگشان نداریم، حرمت برایشان نگه نداریم، نوبت به ادب کردن هم نمیرسد. آدمی که خار است، بیارزش است، بیمقدار است، کسی به حساب نمیآید، دیگر ادب نمیپذیرد. این مدام در فکر تلافی، عقده گشایی و .. است. بله! کسی که بزرگ منشانه بزرگ شد، بعدا اگر به او بگویید مثلا بابا این کار را بکن، خب یک حساب میکند میبیند، عجب! اگر من بخواهم این بزرگی را حفظ بکنم باید این کار را بکنم. خب این کار را میکند. این هم مطالبی که امروز به ذهن رسید عرض شود.

حاج اقا بهرامي

با تشكر از خانم ها مرضيه پور چريكي و مريم صالحي