فدا نشدن در راه فرزند( جلسات حاج آقا بهرامي)

ان شاءالله خداوند توفیق شناخت دین و عمل به آن را به ما بدهد. در دو جلسه قبل روایاتی را از میزان الحکمه خواندیم. عرض شد:« انسانی که خودش را فراموش کند و به عادات و رفتار و روحیات خود رسیدگی نکند نمی تواند به دیگری رسیدگی کند». کسی خودش تربیت نشده باشد نمی تواند دیگری را تربیت کند. انسان اگر بخواهد کارهایی را که به او سپرده شده است درست انجام دهد لازم است آگاهی پیدا کند. آنچه را خدا به ما سپرده است همه را انسان باید در آن آگاهی پیدا کند.
- شرط اول در تربیت، فرزندت را بشناس.
در بحث تربیت هم شرط اول این است که به میزانی که لازم است بشناسیم که فرزند چه جور موجودی است. چند تا روایت داریم که هم بچه را به ما معرفی می کند هم اینکه به ما می فهماند چگونه با او برخورد کنیم. 5،6 تا روایت نزدیک به هم در این موضوع داریم که این یعنی خیلی اعتبار دارد. در رساله گاهی با یک روایت چند مسئله در آورده اند. وقتی در یک موضوع پنج شش تا روایت داریم یعنی هم مطلب مهمی است و هم اینکه مطلب معتبر است و از معصوم رسیده است. روایت اول از پیامبر است که:« فرزند آقا هست در 7 سال و بنده است 7 سال و وزیر است 7 سال» اگر اخلاق او را برای 21 سال پسندیدی(که فبها المراد)
اما اگر در 21 سال اخلاقش را نپسندیدی بزن به پهلوش و بگو به سلامت{ یعنی نقش پدر و مادر تمام می شود.}" یک روایت این است که « فرزند 7 سال آقا و 7 سال خادم و 7 سال وزیر است. ....» یک روایت دیگر از امام صادقعلیه السلام است «فرزند 7 سال بازی می کند ، 7 سال کتاب را یاد می گیرد و 7 سال حلال و حرام را یاد می گیرد.» از امام علی علیه السلام :« بچه 7 سال رها می شود و 7 سال ادب می شود و 7 سال به کار گرفته می شود».در 23 سال ....در 35 سال عقلش رشد می کند... روایت دیگر داریم از امام صادق علیه السلام « فرزندت را بردار تا به 6 سال برسد بعد در کتاب 6 سال او را ادب کن، بعد 7 سال او را با خودت ببر و با ادب خودت ادبش کن». اگر پذیرفت که هیچ وگرنه ولش کن.روایت دیگر از امام صادق است که « بچه ات را رها 7 سال بازی کند،7 سال ادب شود و 7 سال هم او را با خودت ببر.اگر رستگار شد که الحمدلله وگرنه دیگر خوبی و خیری در او نیست.»
- در تربیت فرزند، مثل آب باش!!(خودت را فدا نکن)
نکته اول که اینجا استفاده کنیم این است که ما را نهی کرده اند از اینکه همه فکر و ذکرمان بچه باشد. یعنی بچه حدود 21 سالش شد رهاش کن. ما به عنوان پدر و مادر  حدود20 سال فرصت داریم . 20 سال است که فرزند از پدر و مادر با آن مراحل تاثیر می گیرد بعد از آن شخص خودش مهم است. ممکن است آنجا امام جماعتی یا استادی پیدا شود اما دیگر پدر و مادر به عنوان پدر و مادر کارشان تمام شده است. پس اگر خدای نکرده همه فکر وذکرمان بچه ها شود یک احتمالش این است که این بچه آنی که می خواهیم از آب در نیاید. هیچ کسی بچه اش از خودش عزیزتر نیست. از جهت محبت انسان قربون صدقه بچه اش می رود اما این به آن معنا نیست که من شخصیت و حقیقت خودم رانابود کنم برای این بچه. اگر چه مثالی را عرض کنم. درختی که رشد می کند به برکت آب و هوا و نور است. ما نگاه می کنیم گویا آب از بین رفته که در خت رشد کرده اما در واقع آب هست و در وجود او وارد شده .پدر و مادر هم اگر بخواهند به لطف خدا زمینه تربیت بچه شان را فراهم کنند باید خودشان باشند. مثل آب . منتها این وجود که تربیت شده باشد بچه هم رشد می کند. اگر پدر یا مادری خودش از بین برود چیزی نیست که او را تربیت کند. مثل آبی که بخار شود. اگر بخار شود دیگر درختی رشد نمیکند. اگر پدر و مادر به گونه ای حواسش به بچه باشد که خودش را فراموش کند مثل آبی است که بخار می شود. هم خودش از بین می رود هم چیزی ندارد که به بچه بدهد. لذا از روایات استفاده می کنیم که بدانید شما تا 20 سال این زحمت را بکشید اگر قرار است به نتیجه ای برسید می رسید. حد و اندازه خودمان را نگه داریم، در این دنیا خدا همه کار را به ما نسپرده است. چیزی از ما خواسته ، آن را انجام بدهیم اگر قرار است بچه ما خوب بشود می شود.

حاج آقا بهرامي

كلاس تربيت فرزند